Un muzzicuni d’apa
Vulìssi, ca ‘n’apa, la riggìna,
di lu tò amùri tutta china,
lu cori mi pungìssi ‘stà jurnata
pi ristàri ùnchiu ‘nà simanàta.
La genti po’ ‘m’addumannàssi:
“chi sùccèssi?”... Nun si scantàssi!
Senza sapìri cà ‘mmènti mè!
Mi facissi muzzicàri arrè.
D’un pratu di sciuri, ‘ntrà jornu,
s’àvvicina e mi gira ‘ntornu,
si posa ‘nnì lu pettu e vola,
lassa lu sò amùri e mi cunsòla.
|
Di l’api , si la megliu, si la riggìna
muzzicùna dunaminni ‘nà duzzina.
Lu vilenu chi mi lassi su vasàti,
su comu lu meli, duci e ‘nzuccaràti.
Pùncimi tuttu, nun’avìri timùri,
làssami dù gùcci di veru amùri,
àrsu è lu mè cori, fallu dissitàri
dùnacci lu meli e fallu sazziàri.
Resta!
Resta! Nun tì ‘nnì iri!
Ascùtami! Nun mi fari suffìiri!
Mùzzicami forti, nun
è dulùri!
Di la tò morti nascì l’amùri.
2007 Giuseppe
Cardella
|