Sutta
un pedi d’aranciu
Tu, cu nà vistinedda gialla,
iu, vistutu tuttu di biancu:
d’un campu d’arencetu
a carizzi e vasati ti ‘ncuetu.
Curcati mezzu l’erba,
sutta un pedi d’aranciu
cu li vucchi ‘mpiccicati
ristamu allammicati.
Iu ti levu la vistinedda,
tu la cammissedda mi levi,
senza nenti ristamu,
tutti dù nnì taliamu.
Isu la manu e cogliu ‘n’aranciu,
lu spremu nnì la tò vucca,
ti vasu, ti vasu milli voti,
tremu! Tuttu lu corpu mi scoti.
|
D’amuri e d’aranci ‘nì nutremu,
ogni vasata un spicchiceddu,
ogni spicchiceddu ‘nà vasata,
accussì lesta vola la jurnata.
Mani manuzzi ‘nì nnì stamu
e nnì l’occhi nnì vasamu,
tempu un nenti n’amamu
e d’amuri ‘nì saziamu.
M’appiccicu gatu ‘ni l’arbulu
pì pigliari l’aranciu cchiù grossu,
sciddicu, cadu, nun ccì vitti cchiù,
forsi svinni, nun capivu comu fù.
Tuttu scantatu grapu l’occhi
e mi ritrovu stinnicchiatu ‘n terra,
comu un sturduto a talari lu tettu
propriu a li pedi di lu me lettu.
2007
Giuseppe Cardella
|